O ebedî çağıltısı
Altın rengi yaprakların
Rüzgâr

Sevgililer götürülür içlerdeki sehere
Akşam

Engin mi engin
Güzden içen ceylanlar
Bu mumlar ülkesinde
Görüşür sonsuzla yüreğin

Yollar
Güzel üzgün güllerde

Yeniden yekinir kan revan
Ölüm uzun bir yaşamaya
Yazılırken yakınlara doğrudan
Eşya

Tel örgülerde nice ahlar
Gizlenir ağlar pıhtıların ardına
Ey her şeyin sahibi
Bu yüzler serin yalnızlıklara

İnce şarkılar ağar sonsuza
Güleç güzergâhı bunca sonbaharın
Geçip giden bir izdir acı da oysa

Huzur

İnsan içre koşan mahşer
Kuğudur
O söylemişse
O söylemişse doğrudur