Yağmurlu bir akşamdı. Sessizlik, yalnızca gökten düşen damlaların cama vuran sesiyle bölünüyordu. O, koltuğunda oturmuş, ellerini dizlerine koymuştu. Sanki bütün günahkâr ruhlar bir araya gelip onun benliğinde toplanmış gibiydi. Yine de yüzünde derin bir huzur vardı; çünkü yüce bir yaratıcının merhametine inanıyordu.

Kendi kendine, “Hayatımı gözden geçirsem, nankörlük edeceğim hiçbir şey bulamam,” diye düşündü. Gerçekten de öyleydi; her şey yolunda, kalbi şükürle doluydu. Fakat bu huzur bile, onu “acaba neden içimde hala derin bir boşluk var?” sorusundan alıkoyamıyordu.

Bir anda yağmurla birlikte gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı. Ne bir derdi vardı ne de ağlamayı gerektirecek bir sebep. Fakat içten içe ağlamak, gökyüzündeki o ilahî kudretle aynı frekansta nefes almak gibiydi. O an, bu gözyaşlarının karşılığını huzurlu bir kalple ve şükredecek bir güçle alacağını henüz bilmiyordu.

Küçük bir bahçesi vardı. Allah güç verdikçe orada bir şeyler eker, mahsulünden nasiplenirdi. Bu yıl ise İstanbul’da görülmemiş bir kuraklık yaşanmıştı. Onca sulamaya, emeğe rağmen toprak bereketini saklamıştı. Ama Ekim ayının sonunda, bir sabah, kurumuş bahçedeki biberlerin çiçek açtığını fark etti.

“Biberler bu mevsimde çiçek açar mı hiç?” diye mırıldandı şaşkınlıkla. Sonra iki gün önce yağan yağmuru hatırladı. O rahmetin toprağa değdiği anı… Ve anladı ki Rabbinin merhameti, zaman tanımazdı; dilediği vakitte, dilediği yerde filizlendirirdi yaşamı.

O an bir kez daha hayran kaldı bu kudrete. Çünkü bu güç, insanın anlayabileceği sınırların ötesindeydi. Subhânallah, dedi içinden. Kalbinde beliren o derin boşluk hissinin, aslında ilahî kudrete olan zayıf bağından kaynaklandığını fark etti. Tıpkı onca emeğe onca sulamaya rağmen yağmurun suyuna ihtiyaç duyan bahçesi gibiydi kalbi… Sen ne kadar huzuru bir yerlerde ararsan ara kalbin, Rabbinin nazarı ile ıslanmış filizin arayışında.

Rabbine yönelerek dua etti:

“Seni de sensizliği de anlayan ve aksiyon alan kullarından eyle beni.”

Ve yağmur, sanki bu duayı duymuş gibi yeniden başladı.