Bir düşünün…

Bir Zât var ki, yalnızca bir peygamber değil; kâinatın kalbinde çarpan hakikatin en parlak delili, ebediyetin müjdecisi, rahmetin dile gelişidir.

Onun varlığı, Allah’ın birliğini güneş gibi gösterirken; duası, haşrin ve saadet-i ebediyenin kapısını aralayan kudsî bir anahtardır.

Namaza durduğunda sanki arz da onunla beraber secdeye kapanır. Dağlar onunla rükûya gider, yıldızlar onunla tesbih eder.

Bir cemaat düşünün ki, Hz. Âdem’den kıyamet sabahına dek yaşamış ve yaşayacak bütün kâmiller o safın içindedir. O’nun arkasında durmuş, dudaklarından dökülen her niyaza “Âmîn!” diye iştirak etmektedirler.

Ama yalnız onlar mı? Hayır! Semavatın sakinleri, meleklerin tesbihleri, kuşların kanat çırpışları, yaprakların hışırtısı… Hepsi bir ağızdan onun duasına katılır. Bütün kâinat, “Rabbimiz! Biz de istiyoruz!” diyerek onun niyazına iştirak eder.

O’nun yalvarışı öyle derindir ki: fakrın en karanlık çukurundan yükselen, aşkın en yanık nefesiyle yanan, gözyaşını rahmete dönüştüren bir feryattır bu. Öyle ki taşları ağlatır, gökleri titretir, arşı bile vecde getirir.

Ve o dua, öyle yüce bir gaye için yükselir ki: İnsanı, değersizlik karanlığından alır; ebediyetin aydınlığına taşır. Âlemi esfel-i safilînden kurtarır, a’lâ-yı illiyyîne yükseltir. Boş bir misafirhane değil, kudsî bir mabed kılar kâinatı.

Onun niyazındaki tatlılık, arşa kadar işitilen bir ilahi melodi gibidir. Bütün mevcudatın kalbinden kopan “Âmîn”lerle yankılanır gökler.

Ve o Zât, duasını öyle bir Rabbe arz eder ki: En gizli ihtiyaçları gören, en sessiz yakarışları işiten, en ince arzuları kabul eden Semî’ ve Basîr; merhametiyle zerrelere bile şefkat eden Rahîm ve Kerîm olan Allah’tır. Onun terbiyesi, onun tedbiri öyle açıktır ki, başka hiçbir kudretin payı yoktur.

İşte bu yüzden… O Zât’ın duası yalnız kendisi için değil; bütün mahlukatın dili, kalbi, arzusu adına yükselen bir semavî ilahidir. Ve bütün kâinat, onunla beraber secdede, onunla beraber niyazdadır.