İnsan yalnız kalır
Kızıllığını yitirir kan
Etrafı siyah bir örtü bürür
Şehir karanlığa gömülür
Sadece şehir mi
Bir o kadar da insan

Dalından düşer yaprak
Ağlar gökyüzü ince bir sızıyla
Toprak yitirir kokusunu
Çember gittikçe daralır
Elinden alınır özgürlüğü
İnsan yalnız kalır

Kar örtünce dağları
Kopar şehirle bütün bağlar
Bir türlü geri gelmez bahar
Gözleri rengini yastan alır
İnsaf donunca bir tenhada
İnsan yalnız kalır

İnsan yalnız kalır
Hiç anlayanı yoksa
Hiç ağlayanı yoksa
İnsan yalnız ölür
Uygun bir mezar bulamaz
Sessizliğe gömülür