Kalp ehli niye inzivaya çekilirmiş daha iyi anlıyorum.

Doğal hayat, insanı kendine getiriyor. Dinlendiriyor. Keşmekeşlikten kurtarıyor. Sebepli-sebepsiz öfkeden arındırıyor.

Kâinat sahibinin kim olduğunu, İlahi sanatkârı gösteriyor. Suyun şırıltısını, rüzgarın sesini, hayvanatın gayretini, nebatatın zikrini, güneşin haşmetini, ayın si'retini, kalbin ritmini işittiriyor.

Güne huzurla başlamaya kapı açıyor.

"Bak şu rahmet eserlerine" diyen Bediüzzaman'ca tefekküre icabet ettiriyor.

Tatil bu niyetler ve neticeler içinse kâr içinde kâr.

İşte o zaman ne harcanan paraya acınır, ne ayrılan zamana. Çünkü insanı kendine, benliğine, asli vazifelerine yüzünü döndürmeye vesile oluyor.

Altıncı söz, benim için her kelimesi sırlarla bezeli. Kârlar ve zararlar anlatılırken, emaneti sahibine teslim etmenin getirdiği iç huzuru, teslimiyet, kulca acziyeti nefse kabul ve tasdik ettiriyor.

Konunun bitmesine yakın zikredilen bir ifade beni benden alır.

Sukûnet "..."

Evet bu asrın, yani ahir zamanın keşmekeşliği, kaosu, kavgası, hırsı, israfı, nefsani dürtüleri, mutsuzluğu karşısında ne güzel bir reçete. Ne müjdeli bir derman.

Allah namına alan, Allah namına veren, Allah namına işleyen, Allah namına yaşayan-düşünen kim sukûn bulmaz ki?

İçimizdeki, dışımızdaki, bedenimizdeki değişikliklere, olaylara, olumsuzluklara müdahale ve tesir gücümüz yokken...

Bu manâda aciz ve çaresiz iken...

Panik halini davet eden onca sebeplerden sonra "nefis ve malını, azalarını, duygularını" Allah'a teslim etmek nasıl da iyi gelir insana.

Teslim… Tevekkül… Sağlam imanın olmazsa olmazları. Sonra gelsin dünyada "sukûnet, ahirette saadet..."

Piknikleri, doğal hayat kaçamaklarını yeme-içme, hoplama-zıplama modundan çıkarıp, tefekkür ve tahlil alıştırmalarına, orman yürüyüşlerini içsel yürüyüşlere çevirebildiğimiz oranda, "sukûnet"e ermek mümkün.

İnzivaya çekilmek belli ki mümkün değil. Amma, kısa mola fırsatlarını lehimize çevirmek pek alâ mümkün.

İyi, hayırlı, bereketli, "sukûnet"li tatiller...