Kayıp hislerin diyarında ağıt yakıyor yüreğim

Herkesin pervasızca hüküm sürdüğü

Nihayetinin ne olacağını ve ne olduğunu düşünmeden.

Zamana ve mekana karşı kayıtsız ve duygusuz bir halde yaşamaya devam ettiği.

Oysa kıyametler kopuyordu Mescid-i Aksa’mda.

Kuşlar uçmayı unutmuş öylece yerlere yığılıyorlardı

Zalimlerin bitmek bilmeyen kurşunları içinde bedenleri kanlara bulanıyordu.

Ama hâlâ sönmeyen sevinçleri ve tebessümleri kalıyordu son bakışlarında.

Çünkü gidiyorlardı birer birer

Ve yol alacakları yolun kudsiyetine inanarak ve yılmayarak yürüyorlardı.

Evet, gülüyorlardı ve vazgeçmiyorlardı.

Minik bedenlerinin içinden sıyrılan ruhları, arşta meleklerce ve coşkuyla karşılanıyordu.

Evet, Siyonistlerin zalimce saldırıları yüzünden bedenleri ölüyordu hatta öldürülüyorlardı hatta ve hatta lime lime parçalara ayrılıyordu.

Ama ruhları ölmüyordu, ruhları diri ve bakî kalıyordu.

Doğrusu Allah kullarının intikamını alan Müntakîm’dir.

Biliyor ve inanıyoruz!

Gözlerimizin önünde aç, susuz, yorgun ve bitkin bir vaziyette yaşama tutunma çabaları, şüphesiz ki Allah’a olan inançlarından ve sarsılmaz imanlarındandı.

Çelikten iradeleri ve boyun eğmez dirayetlerindendi.

Şehr-i Ramazanı hangi birimiz karşıladı onlar gibi?

Ve hangi birimiz bin bir elem içindeyken Ramazan gelince dimdik ayağa kalkabildik?

Yok!

Bu, onlardaki başka bir şeydi. Tarifsiz ve benzersiz...

İmanı iliklerine kadar yaşamak gibi bir şey

Belki bugün belki bir dakika sonra belki de hemen öldürüleceğini bildiği halde inadına yaşamak ve umudunu yitirmemek gibi bir şey.

Ve her düşüşte tekrar tekrar ayağa kalkabilmek

Tıpkı her sene haşri kucaklayan bir bahar gibi

Onca kışın ve zemherinin ve soğuğun ciğerlerini parça parça

Ve köklerini içten içe çürüttüğü incecik ve nazenin bedeni ile direnen ve yılmayıp Allah’ın adıyla bembeyaz karlar içinden Ya Hayy! Diyerek dirilen kardelenler gibi.

O’na dayanmak ,sadece O’na!

Çünkü O’nunla aşılır yollar ve O’nunla geçilir sıratlar ve O’nunla anlam kazanır hayatlar.

Evet ölüm bir gerçek!

Her gecenin bir sabahı ve her kışın bir baharı olduğu gibi ölüm başımıza gelecek!

Mühim olan ölümü nasıl anladığımız ve nasıl karşıladığımızdır.

Dar ağacındayken tabiri caizse bize çıkan ve bize müjde veren piyango bileti mi,

Yoksa hadsiz günahların ve gafletin içinde yuvarlanıp keskinleşen ve ayaklarımızın basamayacağı kadar sivrileşen iğneli fıçılar mıdır ölüm?

Ruh bedenden çıkınca feraha kavuşturan mı yoksa karanlık kuyularda darlayan mı ölüm?

Nedir biliyor musun ölüm?

Üstad Hazretlerinin ifadesiyle;

Mevt, hayatı ebediyenin mukaddemesidir, mebdeidir ve vazifey-i hayat külfetinden bir paydostur, bir terhistir, bir tebdil-i mekandır. Berzah alemine göçmüş kafiley-i ahbaba kavuşmaktır. (1)

Bu yüzden Gazze’nin çocukları ve anneleri ve babaları Rablerine kavuştular ve Rablerini razı ettiler. Onları var edene, sonsuz merhamet ve şefkat sahibi olan alemlerin rabbine göç ettiler.

Biz sofralarımızı Ramazan’ın getirdiği bereketle donatırken onlar yerde toz toprak içinde kalan makarnaları ayıklamakla günlerini sona erdiriyorlar ya da günün sonuna bile yetişemiyorlar.

Biz hayatımıza hiçbir şey olmamış gibi devam ediyorken onlar orada her saniye açlıkla, susuzlukla ve ölümle baş başa kalıyorlar.

Ramazan geldi hoş geldi ama ne olur boşa gitmesin.

İdrak edelim artık ve ona göre yaşayalım.

Biz Allah’ın kullarıyız ve sonunda yine O’na döndürüleceğiz.(2)

Bu bilinçle , bu şuurla nefes alalım

Dünyanın yalandan zevk ve lezzetlerine başımızı deve kuşu misali gömmeyelim.

Çünkü gün gelir ölüm kapımızı çaldığında hazırlıksız yakalanmayalım.

Her an, her zaman hazır ve nazır olmaya gayret edelim Çünkü ölüm öldürülmüyor ve kabir kapısı kapanmıyor.(3)

Eğer ölümü öldürüp, zevali dünyadan izale etmek ve aczi ve fakrı, beşerden kaldırıp kabir kapısını kapamak çaresi varsa, söyle dinleyelim. Yoksa sus.(4)

Dipnotlar:

1. Lem’alar
2.Bakara Suresi/156
3.Şualar
4. İman ve Küfür Müvazeneleri