İnsanlar şişelere gıda maddesi koyarak, ilkel yollarla Gazze'ye yardım göndermeye çalışıyor. Bu durum, çağımızın en büyük ahlaki ve vicdani çelişkelerinden biri olarak değerlendirilebilir. İnsanlık tarihinde belki de hiçbir dönem, bilgiye ve iletişime bu kadar kolay ulaşılabilen, teknolojik imkanların bu denli geliştiği bir çağ olmamıştı. Fakat ne yazık ki bu imkanlar, adaletsizlik karşısında sessiz kalan bir dünyanın bahanesi hâline gelmiş durumda.

İnsansız hava araçlarıyla savaş yapılırken, açlıktan ölen çocuklara yardım şişelerle denize bırakılıyor. Bu, hem sembolik hem de dramatik bir tablo: İnsanlar, 21. yüzyılda denize şişe atarak bir halka yardım etmeye çalışıyor çünkü devletler yardım koridorlarını açmıyor, baskı uygulamıyor, insani yükümlülüklerini yerine getirmiyor.

Uluslararası toplumun sessizliği, bu zulmün süreklilik kazanmasına imkan sağlıyor. Özellikle güçlü devletlerin çıkar eksenli yaklaşımları ve çifte standartlı tutumları, bu trajediyi daha da derinleştiriyor. Sessizlik, çoğu zaman tarafsızlık değil, zalimin lehine işleyen bir tavırdır.

İsrail’in sadece askeri değil, insani yardımları da engellemesi; bu durumun sadece bir savaş değil, aynı zamanda sistematik bir insanlık dışı abluka ve cezalandırma yöntemi olduğunu ortaya koyuyor. Bu eylemler uluslararası insanî hukuk açısından da açık ihlaller içeriyor.

Şu an yaşananlar, sadece Filistin halkı için değil, tüm dünya için bir vicdan imtihanı. Kim hangi tarafta durdu, kim sessiz kaldı, kim sadece izledi — tüm bunlar insanlık tarihinin utanç veya onur sayfalarında yerini alacak.

Gazze’de yaşananlar, teknolojik ilerlemenin tek başına insani değerleri güçlendirmediğini; ahlaki duruş, cesaret ve adalet duygusu olmadan teknolojinin, sadece seyreden bir dünyanın süsü olduğunu gösteriyor. Şişeyle yardım taşıyan insanların çabası, dünya sistemine meydan okuyan bir vicdan haykırışıdır. Asıl utanç, bu haykırışlara rağmen sessiz kalanların üzerindedir.