Said Ali Ümit - Muhabbet Medya

“Dört şey vardır ki, mutsuzluk alametidir: Gözün yaş dökmemesi, kalp katılığı, açgözlülük ve ebedi yaşama hayali.”
(Camiüssağir, I.267)

Hadis-i şerifin ilk mesajı, gözün yaş dökmemesidir. Başka hadis-i şeriflerde Allah için ağlayan gözün cehennem ateşinde yanmayacağı bildirilmektedir. Günahlarımızdan dolayı ağlamalıyız. Ağlamak tövbelerimizdeki samimiyeti gösterir. Kur’an okurken manalarını da birlikte okuyup düşünerek özellikle azap ayetleri geldiğinde ağlamalı ve Allah’a yalvarmalıyız.

Geceler artık ağlamaya fırsat kalmadan geçiyor. Çeşitli eğlence vasıtaları bizi sadece güldürüyor. Halbuki fazla gülmek kalbin katılaşmasına sebep olur. Bir yakını, annesi, babası, eşi, çocuğu vefat edip de gözünden iki damla yaş dökemeyen insan kendisini kontrol etmeli… Oğlu vurulan çok zengin bir ağa, oğlunun vurulduğuna üzülüp ağlamıyor. İntikam için adam topluyor. Daha merhametli olan eşi çocuğu için gözyaşı dökerken onun yanına gidiyor, “Ağlama. Biz onlardan intikamımızı alacağız.” diyor.

Ağlamak büyük bir nimettir. Peygamberimiz (s.a.v) oğlu İbrahim vefat ettiğinde içten içe ağlıyordu. “Sen de mi ya resulllah?” diye soranlara, “Ölen benim ciğerparemdi. Göz yaş akıtır.” der.

İkinci olarak kalbin katı olması. Kalbin katı olması şu gittikçe kalabalıklaşan dünyada insanı yapayalnız bırakır. Kur’an Hazret-i Muhammed’e (s.a.v) hitaben, “Eğer sen katı yürekli olsaydın, etrafındakiler dağılır giderdi” hitabında bulunur. Mümin Kur’an’da şefkatli ve merhametli olarak nitelendirilir. Günahlar, haramlar, kalbi kirletir ve katılaştırır. Kur’an kalbi parlatır ve yumuşatır. Bu yüzden merhametli ve şefkatli bir insan olmaya gayret etmeliyiz. Katı kalpli olmak, hem bizim hem de etrafımızdakilerin mutsuz olmasına sebep olur. Hadis-i şeriflerde bildirilen herkes elinin altındakilere çoban gibi olursa, katı kalpliliği bir kenara bırakır. Elindeki değneği, rastgele koyunlara savuran bir çoban koyunları bir arada tutamaz, dağıtır. İnsan da kalp katılığı ile hareket ederse, kendisini ve etrafındakileri dağıtır. Bu da mutsuzluk verir.

Üçüncü olarak insanın mutsuzluğuna sebep olacak şey, hırstır. Hırs hasarete sebeptir. İnsan çalışıp çabaladıktan sonra Allah’ın ihsan ettiğine kanaat etmelidir. Hırs sahibi olmak insanı hiçbir zaman mutlu etmez. Hırslı insan hep daha fazlasını ister, fazla imkanlara sahip olamadığından dolayı da kendisini yer bitirir. Asabi bir insan olur çıkar. Halbuki kanaat sahibi bir kimse, çalışır, gayret eder, sonucuna da razı olur. Bu onun daha düzenli çalışmasına engel değildir. Ama içinde hırs olmaz.

Dördüncü olarak, uzun yaşama emeli zikrediliyor. İnsan etten ve kemikten yaratılmış bir varlıktır. Her canlı gibi hepimiz bir gün ölüme tadacağız. Buna rağmen, bize ölümü unutturan şeylerde olsa gerektir, dünyada çok uzun yaşayacağımızı hayal ederiz, öyle bir ümid içinde oluruz. Halbuki insan dünyada ne kadar uzun yaşarsa yaşasın, bunun bir sonu vardır. Önemli olan bir taraftan hiç ölmeyecekmiş gibi dünya işlerimizi halletmeye çalışırken, diğer taraftan da yarın ölecekmiş gibi ahiret hayatımız için gayret etmektir. Ahireti unutup dünyaya aldanmak, uzun emelden kaynaklanıyor. Ama bu emel her zaman ölüm ile ortadan kaldırılabilir. Bu yüzden de ölümü çok hatırlamalıyız. Kendi öleceğimizi hiç aklımızdan çıkarmamalıyız. Bu yüzden bize faniliğimizi hatırlatacak ortamlarda bulunmaya, ölümü düşündürecek arkadaşlarla birlikte olmaya çalışmalıyız.

www.muhabbetmedya.com