Said Ali Ümit - Muhabbet Medya

“Allah’ın en çok sevdiği amel, Allah için sevmek ve Allah için buğz etmektir.”
(Ebu Davud, Sünnet: 2; Camiüssağir, I, s.83.)

Bu hadis-i şerif sevgi ve nefretimize bir ölçü getirmektedir. Hadis-i şerifte neyi sevip neden nefret edileceği açıkça belirtilmediğinden bu sevginin ve nefretin bir çok şeyi kapsaması mümkündür. Buradan ilk olarak anladığımız, sevdiğimiz ve nefret ettiğimiz her ne ise, ya da her kim olursa olsun ölçü “Allah için” olmasıdır. Ancak biz insan olduğumuz için bunun öncelikle insan ve insan davranışlarıyla ilgili yönüne temas etmemiz gerekir.

Bu hadis-i şerife göre arkadaşlarımızı gözden geçirelim. Ya da kendilerini çok sevdiğimiz kimseleri göz önüne getirelim. Bizim o kimselere sevgimiz ne sebepten dolayıdır? Kimilerini zengin diye severiz, arkalarından koşarız, karşılarında daha saygılı dururuz. Belki imkanlarından faydalanırız diye. Böyle menfaat için sevgi, Allah için bir sevgi değildir.

Kimilerini güzellikleri dillere destan diye severiz, kimilerini de yakışıklı diye… Bu da Allah için bir sevgi değildir.

Kimilerini makam ve mevkilerinden dolayı severiz. Hele de bizim amirimiz durumda iseler, onlara olan sahte sevgimizi gerçek gibi göstermek için olmadık şaklabanlıklar yaparız.

Kimileri sefahet, ahlaksızlık yolunda bize yoldaşlık yaptığı için sevgimizi celp eder. Bunların da Allah için bir sevgi olduğunu söyleyemeyiz.

Kimisi istediğimiz borcu vermemiştir ondan nefret ederiz. Bu Allah için bir nefret midir?

Kimileri bizi tenkit etmiştir, bundan dolayı hiç sevmeyiz. Bu elbette Allah için bir nefret değildir. Bazısı fakirdir, yoksuldur ona yanaşmaktan hoşlanmayız. Bu da Allah için bir nefret değildir.

İyi, ahlaklı, dindar, amel-i salih sahibi bir insanı sadece Allah’a yaklaşmaya çalışan bir insan olarak seversek bu Allah için bir sevgidir. Eşimizi birinci derecede dindar olduğu için seversek bu da Allah için bir sevgidir. Çocuğumuzu Allah’ın bir emaneti olarak kabul eder, onun hastalanması ya da ölmesiyle üzülmekle beraber feryad ü figan etmezsek bu da Allah için bir sevgidir.

Bir kişi Allah yolunda gitmiyorsa, kötü hasletleri varsa ve biz bu kişinin kötü hasletlerinden hoşlanmıyorsak, bu Allah için bir hoşlanmamadır. Bir kişi başkalarını aldatıyor, yalan söylüyorsa, biz de onun bu özelliklerine muhabbet beslemiyorsak, düşmanlık besliyorsak bu da Allah için bir buğzdur.

O halde yapmamız gereken sevgi ve nefretimizi gözden geçirmektir. Acaba bir gerçekten Allah için mi seviyoruz, yoksa nefsimiz menfaatimiz, şehvetimiz için mi? Acaba biz gerçekten Allah için mi nefret ediyoruz, yoksa basit çıkarlarımız için mi? Bu sorunun cevabını şu andan itibaren hep birlikte düşünelim.

Allahım! Sen bizleri sevdiği Allah için seven, nefret ettiğinden de Allah için nefret eden kullarından eyle. Nefsimizi, menfaatimizi sevgi ve nefretin sebebi yapan kullarından eyleme. Amin.