Ömrün son sayfası ne zaman bilemem
Yaprak yaprak dökülüyor gözlerimin önünde
Kaç bahar eskittim farkında değilim
Giden lezzetin dâhi âhı kaldı.

Geçmiş ve gelecek arasında sıkıştı kalbim
Huzuru yalnızca anda aldı
Hayaller kondu ümit dallarıma
Onlardan sadece kanatlar kaldı.

Uçup gitmek değildi mesele
Geride kalan zamanda yandı
Tüy kadar hafifti doğduğumda heybem
Hevesler hevâlar onuda aldı.

Son demini almadan tuttuğum nefesin
Kapısı kapanmadan
Bana sadece tevbem kaldı.

Ömrün son sayfası ne zaman bilemem
Bana bir ben bir hiç kaldı.

Ölümü diriltiyor ebedi arzular
Dostlardan bana bir fatiha kaldı
Bir kefen bir toprak sararken beni
Ne var ki yine beni emziren rahmetin kaldı.

İZMİR