Damarlardan çekilip gider kan
Yağı bitiverir de söner o kandil
Gözyaşına nasıl yetsin mendil

Bir gün insan ansızın ölür
Bir ayak sesi duyulur tık tık
Dağdan şehre iner yalnızlık

Ve üzeri kara toprakla örtülür
Sesi kulaklarda uzak bir yankı
Çıkıverip gelecek gibidir sanki

Sevdiği dünyadan göçtüğü an
Acılar insanın üstüne abanır
Toprak açılır defter kapanır

Aslında insan yaşarken de ölür
Dünyaya yabancılaşır duygusu
Ölüm ölümlülerin geçici uykusu

Vakit dolacak ağlayanlar olacak
Ansızın ben de öleceğim bir gün
İnsan cennetten dünyaya sürgün

Yan yana sevinç üzüntü ayrılık
Bir kenarda türlü renkten çiçek
Ya dikilecek ya dikilmeyecek

Beklenmedik bir anda ölür insan
Yakınları ona dikişsiz elbise alır
Bilseniz ne çok şey yarım kalır