Kalp ehli zatların niçin dağlarda veya sessiz yerlerde inzivaya çekildiklerini şimdi daha iyi anlıyorum.

Denge(li)siz insanlarla uğraşıp, boyunca günaha girmektense, tefekkür ibadetiyle meşgul olmak bambaşka güzel.

Toprakla uğraşmak, tabii hayatın içinde olmak, teknolojiye fırsat bulamamak, erken yatıp erken kalkmak ayrı bir nimet.

Minimum gıybet, maksimum dostluk, metropollerin keşmekeşliğinde unuttuğumuz değerler.

Meselâ kahve içmeye avm’lere ihtiyaç duymuyorsun. Hem de bir avuç para verip, kafan davul gibi şişmeden, komşu muhabbeti eşliğinde keyfin tavan yapıyor.

Gece ışıkları söndürüp gökyüzünü izliyorsun. Milyarlarca galaksi ve yıldıza bakarken Yaradan’a yakinliğimiz artıyor.

Köy camisinden yayılan ezanı duymama riskin de yok. Namaz vakitlerini bize unutturan keşmekeşin içinde olmamak az zenginlik midir?

Buz gibi akan suyun şırıltısı, sinirleri törpüleyen asansör, korna, üst kattaki komşu gürültüsüyle kıyaslanınca, ilahi bir teselli gibi geliyor.

Kalp ehli zatların niçin dağlarda veya sessiz yerlerde inzivaya çekildiklerini şimdi daha iyi anlıyorum. Denge(li)siz insanlarla uğraşıp, boyunca günaha girmektense, tefekkür ibadetiyle meşgul olmak bambaşka güzel.

Gelmesi muhtemel misafir gerginliğini de yaşamazsın meselâ.

Evin temizliği, ikramın çeşitliliği gibi dertlerle de uğraşmazsın.

Biri mi geldi?

Çekersin bir ağacın koyu gölgesine üç beş tabure. Oradan buradan muhabbeti koyulaştırdığın hengamda, dalından bize tablacılık eden meyve ve sebzeden nasiplenir gelen de, karşılayan da.

Hem de şükür, fikir, zikir ibadetini unutmadan.

Betonlaşan şehirlerin duvarları arasında sıkışıp kalmanın zararı sadece cismimize olsa neyse ne de. ..

Ruhlarımız, duygularımız, hislerimiz zarar görüyor.

Taş duvarlar örülüyor vicdanlarımızın etrafına.

Unutuyoruz.

Bizi biz yapan değerleri.

Uzaklaşıyoruz manâ ikliminden.

Çiçeği, böceği, ayı-güneşi, kainatı sanatla yaratan Yaratıcıyı unutuyoruz.

İçine yaşadığımız şehirler değil sadece çoraklaşan.

Manâ alemimiz de çoraklaşmakta oysa. Farkında bile olmuyoruz.

Ta ki…

Bir fırsat bulup atarsak kendimizi doğal hayata, işte o zaman dank ediyor bazı hakikatler.

Gitmek lâzım ara ara böyle yerlere.

Fırsat kollayıp, kendimize bir iyilik yapmak lâzım.