Bilmem kaç günün akşamıdır ışıksız evleri.

Kulaklarını sağır eden bomba sesleri

Bakışları kupkuru ve sert.

Yürekleri soğuk ve iman dolu .

Yere düşen her damla kan birer mermi.

Akar da kanatır yerin göğsünü ve fışkırır içinden oluk oluk canlar.

Durmadan taşar ve dolaşır şehrin tüm damarlarında ince ince.

Ve sarar tüm bedenini kıpkırmızı bir kefen.

Bakınca uzaktan, kırmızı boyayla boyanmış bir deniz yüzü gibi.

Uçsuz bucaksız bir kırmızılık,

Sanırsın günbatımı vakti.

Yaklaştıkça ayağa takılıyor hayalleri ve ilerledikçe sokakları kapatmış başsız gövdeleri.

Ruhları, semaya göç etmiş besbelli, Cennet-ül Firdevs’te çiçek açıyor ayak izleri.

Hepsinin gözbebeklerinde dikili yurtlarının zaferi,

Coşkuyla kutlamak için bekliyorlar o günleri.

Ama yerdekilere ne olacak?

Kedilere mi yem olacak etleri?

Korkuyor yüreğim ne olacak bu halleri?

Hep dua etmek için açtığımda elleri

Bilirim var onların Sahib-i Ekber’i.

Ya Rab! Biz onları yapayalnız bıraktık.

Sensin onların tek melcei.

Ya KAHHAR! Perişan eyle şu zalimleri.

Aklıma düştükçe çektikleri eziyetleri.

Bir kenara atıyorum takındığım dertleri.

Artık günler sayılı değil ,

Günler çakılı kaldı Gazze’de.

Geçmeyi unuttu günler.

Saymaya dilim varmıyor. Sahi, kaç asır geçti ömürlerinden?

Kaç çocuk doğarken yaş aldı ölümden?

Bir saat mi, yoksa bir saniye sonraya mı imzalandı ölüm senetleri?

Peki, imzalayanlara ne demeli?

Başlarını yesin içlerinde büyütüp besledikleri dünya emelleri.

Şunu bilsinler ki kalmaz onlara da temelli.

Yuvalarından fırlayacak, dehşetli güne baktıkça gözleri.

Durma! Unutma! Adım at hep ileri!

Çünkü yakılıyor kardeşlerin diri diri.

ZAFER elbet İslam’ındır ve İslam’ın olacaktır dönmeyiz bu inançtan geri.

Ama sen sustukça sana da dokunacak ateş, bunu bilmen yeterli! Vesselam...