Her 10 Kasım geldiğinde aynı tablo:
Sirenler çalar, insanlar olduğu yerde donar.

Ve her yıl aynı baskı, aynı dayatma:
“Saygı duruşuna geç! Herkes durdu, sen niye durmadın?”

Durmak mecburiyet mi?
Saygı, emirle mi gösterilir?

Bizim geleneğimizde, ölü anmak sessizlikle değil, dua ve rahmetle olur.
Kur’an’la, Fatiha’yla, hayırla, sadakayla…
Ama ne yazık ki, dua eden geri kalmış,
“sirenle duran” modern sayılmış.

Ne Selçuklu, ne Osmanlı;
hiçbir Müslüman topluluk, sevdiklerine “sessizce dikilerek” saygı göstermemiştir.
Çünkü saygı, bedenle değil kalple olur.
Ruhsuz bir tören değil, kalpten gelen duadır asıl saygı.

Eğer bir milletin insanları, birini anarken zorla susmaya, zorla ayakta durmaya mecbur ediliyorsa,
orada saygı değil, korku vardır.
İnsana dayatılan saygı, insanı küçültür;
çünkü samimiyet zorla doğmaz.

İsteyen elbette siren çaldığında saygı duruşunda durabilir.
Ama kimseye, hangi biçimde saygı göstereceği dikte edilemez.

Dakikalarca sessizce dikilip kalmak mı “saygı”?
Yoksa o insanın yaptıklarını, hatalarını, doğrularını düşünüp ibret almak mı?

Kimse Atatürk’ü sevmek zorunda değil.
Kimse de onu sevmemeyi suç gibi göstermek hakkına sahip değil.
Birini sevmek, kalbin işidir — kalp de zorla çalışmaz.
Bir insanı rahmetle anmak güzeldir, ama zorla anmak ikiyüzlülüktür.

Gerçek saygı, inanmadığın şeyi yapmamaktır.
Gerçek hürriyet de, susmak zorunda kalmamaktır.

Siren sesine değil, vicdan sesine kulak verelim.
Zorla durmak yerine, dileyen dua etsin, dileyen düşünsün, dileyen yürüsün…

Ama kimse kimseyi susmaya, dikilmeye, tapınır gibi beklemeye mecbur etmesin.
Saygı duruşu bir tercih olabilir, ama dayatma asla bir saygı biçimi olamaz.

Ve unutmayın:

Saygı, emirle değil, hissederek gösterilir.

Sevgi, sirenle değil, kalple duyulur.