Ellerimiz kımıl kımıl kınalı
Uçalı kızcığım içim yaralı
Bu yüzden hissimi kimse bilemez

Herkes sanki görünürde neşeli
Ağlıyorum yavrucuğum gideli
Gözyaşımı kimsecikler silemez

Evhamım, sadece bende mi hüzün
Kederliyim artık hem kış hem güzün
Beni teselliye kimse gelemez

Ayrılık onuncu kata üşüşmüş
Pencere yanından sıvalar düşmüş
Harabeyken gönlüm kimse gülemez

Kor ateşe çekiç vururken elim
Akarken gönlüme hasretten selim
İçimi daha fazla kimse dilemez