Heyecanla gelmesini bekledik.

Depremde sarsılan ruhumuza şifa olur ümidiyle bekledik.

Hanidir unuttuğumuz derin duyguları, soluyacağımız manevi havayı yaşamak için gelsin istedik.

Huzura hasret kalmanın, yaralarımızı sarmanın, kirlenmişliğin paklanması adına, tutunacak dal gibi özledik.

Kur'an'a doymak için, kalplerdeki pası silmek için, gafletten uyanmak için, secdelere kapanıp af ve istiğfarlı dualarla Yaradana yalvarmak için fırsat bildik.

Malımızdan infak, soframızdan ikram, niyetimizden ihlas içindi bu bekleyiş.

Kul olmanın şuuruna, müslüman olmanın ikramına, ramazanın bereketine ermek için gün saydık.

Ve;

Geldi mübarek ay.

Ayların sultanı. Gecelerin en nurlusunu, en hikmetlisini, en bereketlisini sinesinde saklayan ay geldi ve gidiyor bile.

Hakkını verebildik mi?

Sırrına erebildik mi?

Rıza makamına vasıl olanlardan olabildik mi?

Pek çok bilinmezlere rağmen, tek tesellimiz, gelişine sevinmişliğimiz.

Susuz ve açlıkta, Mevlânın emri oluşunu bilmekliğimiz.

İftar vakitlerinde; "ye" emrini almadan, lokmaya uzanamayışımız. Sahur zamanı "yeme" yasağına boyun eğişimiz.

Dilimize, nefsimize, gözümüze, kulağımıza, kısacası, tüm hissiyatımız ve azalarımıza oruç tutturabilmek niyetiyle gayret göstermeye çabalayışımız, belki Rabbin katında makbul olur.

Biz oruç tutarken, ümide tutunduk. Allah'ın rahmet, mağfiret, merhamet kapısına dokunduk.

Küfür, inkâr, gaflet karanlığındaki zulmetli zamandan kaçmanın, kurtulmanın, amelimizle, istikamet yolunda bir ışık, bir nur, bir işaret olmasını diledik.

Manevi buhran geçiren Dünya'nın, Kur'an ölçülerine ihtiyacı var.

İdraklerin İman hakikatlerine ihtiyacı var.

Özden, kimliğimizden, fıtri halimizden uzaklaşmanın azabıyla yanan yüreklerimize, bu ramazan su serpsin. Merhem olsun. Milad olsun.