Çocukluk dönemi de oyun ve oyuncaklara önemi ve anne ve babaların ve çocuklarının, oyuncağa olan düşkünlükleri oyun süreçlerine bakış açılarını açıklayalım.

Anne ve babaların, çocuklarının oyun ve oyuncaklara karşı her anne ve babanın tutumu farklı, bazı anne ve babaların bakış açısı çocuklarının eline oyuncağı verip, kendi başına oynasın çocuğun istediği her oyuncağı alıp, çocuğun eline verip kendi tek başına oynamasını söyler anne ve baba da kendi işini yapar.

Bazı anne ve babalar da daha farklı düşünür hareket eder çocuğuna oyuncaklar alıp, çocuğuna oynamasını ister çocuğu oynarken ona eşlik eder.

Bu bakış açıları anne ve babanın daha önce yaşadığı ortama göre farklılık gösterir, anne ve babaların bu yaklaşımlarını bilimsel olarak bir örnekle nasıl olması gerektiğini açıklayalım, Kuramcı Piaget’nin kuramında oyun çocuğun sadece bilişsel gelişimini yansıtmaz onu aynı zaman da destekler, çocuklar oyun sırasında yeni beceriler kazanmaz ancak var olan becerilerini tekrarlar ve pekiştirirler, bu tekrar ve pekiştirme süreci çok önemlidir çünkü bu süreç olmazsa edinilen beceriler kaydedilir.

Kuramcı Piaget’nin kuramına göre çocuğun oyun sırasında yeni beceriler öğrenmez olan becerilerini pekiştirirler, hayatı ve yaşamı boyunca birçok beceriyi modelleyerek, hayatına ve yaşamına becerileri alır. Bu modelleme ilk olarak anne ve babalarının becerilerini modeller daha sonraki süreçte öğretmen ve arkadaşlarının becerilerini modeller.

Çocuklar 0-3 yaşta anne ve babasının becerisini modeller, 3-6 yaş oyun dönemi başlar bu aşamada hem anne ve babaları daha sonra öğretmenini ve arkadaşlarını modeller. Oyun dönemiyle birlikte modellediği becerileri oyun da sergiler ve pekiştirir, modelledikleri beceriler hafızasında kalıcı hale gelir.

Bu ilk çocukların becerileri modelledikleri, anne ve babalara büyük görev düşüyor, aslında anne ve babaların tek yapmaları gereken hayatları ve yaşamlarında yaptıkları, becerilerini çocuklarına model olmak için günlük işlerini yaparken birileriyle konuşurken, iletişim kurarken çocuklarını yanlarında bulundurmaları ve hal hareketlerine daha dikkatli olmalı, çocuklarına nasıl bir beceri kazanmasını istiyorlarsa öyle davranmaları gerekir.

Bu duruma İslam dininden örnek verelim, Allah elçisi olan efendimiz Hz. Muhammed (s.a.v) çocuklara ilgi gösterir, yanlarına uğrar ve onlara selam verirdi. Çocuklara beddua edilmesini yasaklayan Allah Resulü onlara sevgi ile hitap eder, gönüllerini hoşnut etmek için hediyeler verir, onlarla oynar ve şakalaşırdı Hz. Peygamber (s.a.v) çocukların oyun oynamasına karışılmasına müsaade etmezdi.

İslamiyet’i yaşayan anne ve babalara bir görev de burada düşüyor, çocuklara İslamiyet’in emir ve yasaklarını dinimiz de yapılması gereken ibadetler Kur’an okumak, namaz kılmak gibi görevleri beceri olarak bunları yaparken, çocuklarını yanlarına alarak rol model olmaları onları yaparken görmelerini sağlamaları gerekir, becerinin pekişmesi için oyun şeklinde onlarla birlikte yapabilirler.

Daha sonraki süreçte okul ortamı öğretmeni ve arkadaşları devam ederek bu becerileri onlarla birlikte pekişmiş olur. Çocuklar bunları öğrenmek zorunda oldukları görev olarak algılamamış olurlar, hayatları boyunca bunları yapmakta zorluk yaşamazlar severek yapmalarını sağlar.

Burada bütün anlatılanlar, çocukların oyun süreçlerinin oyuncaktan ibaret olmadığını oyuncak olmadan da oyun oynanabileceğini göstermek, hayat ve yaşam becerilerinin modellediklerini uygulama ve pekişmesi oyun ortamında sağlandığını anlıyoruz, anne ve babalara oyunun önemini çocukların hayatındaki yerini ifade ediyor.