En iştiyakla aradığım
Huzura kapı aralığım
Göğsüme felahım
İnşirah...

Ey içimdeki korları küle çeviren
Kalbimi sükuttan suûda erdiren
Beni bana buldurmakla geri veren
İnşirah...

Gerilimlerle kabaran şu göğsümü teskin ediver!
Zihnimi kurcalayıp karıştıran vehimleri yerinden ediver!
Geleceğin evhamlarıyla dağılan sabrımı tazeleyiver!
Geçmişin tasalarıyla küf tutmuş belleğime bir ilham oluver!
Ertelediğim ideallerime bir omuz atıp bana hız ver!

Gel benim inşirahım!
Itır kokulu baharım
Emrine amade şu garip sadrım...
Gel!

Özlenen güzelliklerle
Candan bir hevesle
Üfle tüm yaralarımın üzerine
Çekinme artık
Acilen ama acilen buyur ten kafesine
Gel!

Yürek tebessümüm; inşirah...

İnşirah, ne kadar güzel bir kelime.İnmesi; yağmur duası edasıyla beklenen, su sesi gibi kulağa ferah veren, sanki bütün ‘ah’ların korunu söndürüp sineyi teskin eden bir kelime, taze bir ruh üfleyiş bedene...

Kelime manası olarak “iç ferahlığı” olan inşirah, Rab'bin hususi bir ikramı beşere.

Olaylar seylaplar gibi önünüzde akarken, götürmedik bir şey bırakmazken, beni de alır mı içine korkusu taşımamak bir nevi. Müthiş bir kalp dinginliği. Ölü deniz gibi dalgasız, berrak sular gibi duru olma hali. Katıksız huzur limanına demirlenme adeta. Rabbimizin inayet elinin uzantısı; manevi bir rızık kullarına.

Ruhlara başlı başına bir inşirah kaynağı olan, kainatın sır yüklü sandığı Kur’an-ı Kerim, ismi İnşirah olan suresiyle Hz. Peygamber’in (sav) şahsında hepimize en baştaki ayetiyle şöyle seslenir:

“(Ey Muhammed!) Senin göğsünü açıp genişletmedik mi?”

Ayet ile inşirahı, kalbin genişletilmesi nimeti olarak tarif eder. İlk 4 ayet, Allah’ın (cc) inayet elinin hep kullarının üzerinde olduğundan ve onları daraltan bunaltan şeylere karşı adeta bir manevi ameliyatla kullarını hep diri tuttuğundan bahsederken, sonraki 4 ayetiyle de her zorluğun üzerine doğacak kolaylık şualarını müjdeler adeta. Evet, Rabbimiz emaneti teslim ettiği kulunu her dem takviye eder. Yeter ki kul, kendini bizzat yed-i emin olan Rab’bimizin ellerine teslim edebilsin.

Uzayda yakıtı biten büyük yıldızlar zamanla şişip patlarlar ve sonra da bir kara deliğe dönüşerek ne varsa yutan dev bir elektrik süpürgesine dönüşürler. Aslında insanı da buna benzetmek mümkün. Eğer Allah inşirahı ile yetişmezse -hafizanallah- insanın da bürüneceği hal, bu olay mahiyetine bürünebilir. Nitekim örnekleri de mevcuttur ki; dünyada şerlerin öncüleri olanlar, kara delikler gibi kirli tezgâhlarına kurban çekmekle hep meşgullerdir.

Hasılı, inşirahı hep dilemek ama hep yorulmadan dilemek, şu en küçük bir üzüntüyle sarsılan zayıf insan kalbimize dua olmalıdır.

Rabbim bizi dünyanın kirli akıntılarına kapılmaktan inayet eliyle muhafaza buyursun. Zamanın fitne ve desiselerine karşı da kalbimizde bir nur olarak yaktığı imanımıza her dem fer versin, inşirahı ile hep tebessüm buyursun.

Rabbim yazandan da okuyanlardan da razı olsun. Amin.

Kalın selamette…