Ellerimiz kımıl kımıl kınalı
Uçalı kızcığım içim yaralı
Bu yüzden hissimi kimse bilemez
Herkes sanki görünürde neşeli
Ağlıyorum yavrucuğum gideli
Gözyaşımı kimsecikler silemez
Evhamım, sadece bende mi hüzün
Kederliyim artık hem kış hem güzün
Beni teselliye kimse gelemez
Ayrılık onuncu kata üşüşmüş
Pencere yanından sıvalar düşmüş
Harabeyken gönlüm kimse gülemez
Kor ateşe çekiç vururken elim
Akarken gönlüme hasretten selim
İçimi daha fazla kimse dilemez