Çocukların ebeveynlerine, annelerine, babalarına doymadan veda ettiği yerdir Gazze...
Oyun oynamak çağında, oyuncaklarına veda ettiği, ya da, oyuncaksız kaldığı yerdir Gazze….
Koşup oynamanın, gülüp sevinmenin, okşanmanın, koklanmanın unutulduğu yerdir Gazze…
Yemek masalarında, bin naz ve edayla, yememek için tabağındakine kusur aranmadığı yerdir Gazze….
“Dün gece elektrikler kesikti, bu yüzden ders çalışamadım” mazeretiyle öğretmenin ikna edilmediği yerdir Gazze…
Çocukların sokak keyfinin bittiği, umut ve hayallerin tükendiği, pis emelleri uğruna zulümden beslenenlerin kan gölüne çevirdiği yerin adıdır Gazze.
Ah!… Çocuk!…
Çık aklımdan…
Keyifli hayatımı zehir eden, şen sofralarda lokmalarımı boğazıma dizen, para-pulun işine yaramadığı gerçeğini şamar gibi vicdanıma vuran çaresizliğinle haykırma bana.
Bu Dünya’da Müslüman garipliğini, umarsız ve duyarsız din-i bütün! amca ve teyzelerine manzara olma.
Gülmek, sevilmek, sevinmek, masal kahramanlarının yerindeymiş gibi hikayeler dinleyip, hayal kurmak hakkın iken, seni “çocuk olmak” hakkının gasb edildiği Gazze’den seni çekip alamamak, yaranı saramamak, gözlerine sevinç bakışı konduramamak kahr ediyorken beni…
Atilla abin yaz diyor da….
Neyi nasıl yazayım?
Kime dert yanayım?
Sığındığım tek çare DUA.
Tutunduğum tek dal DUA.
Elimden yarım yamalak bu geliyor sadece.
Amma DUA’nın da hakkını veremiyorum ki…
Boyumca günaha bulanmışken, nefsime - bedenime - azalarıma - his ve maneviyatıma onca zulüm yapıyorken, ben hangi yüzle “zalim”den şikayet edeyim?
Kendime, yakınlarıma, konu komşuma haksızlık yaparken, kul hakkı yerken, hangi masum yanımla yalvarayım YARADANA?
Çaresizliğimin tek çaresi hatırına el açmaklığımı kabul et katliamın kıskacındaki çocuk!
Sen orda, ben burda kilometrelerce uzakta olsak ta… Bir olan RABB’imizin yakınlığından cesaret alarak; tez zamanda yeniden çocukluğuna döneceğin günler için yalvarmaya devam edeceğim.
Çocukluğunu çalan zalimleri, O’nun KAHHAR ismine havale edip, yine O’nun RAHİM ismine sığınacağım.
Tüm kusur ve eksikliğime rağmen.