İçimde Bir Şiir

Buğulu camlardan temaşa ediyorum hayata
İçimde bir şiir birikmiş.
Sözcükleri kusuyor sanki kalbim
Her biri yangın misali, her biri kor gibi yakıyor genzimi.
İçimde bir şiir!
Sükuta bürünmüş dilim, yol vermiyor yağmur dinlensin gönlümde.
Oysa yağmur katrelerine susamışım
Sanki vahada yolumu kaybetmişim ve gözümde beliren seraplara dalmışım
ama her şey sadece bir hülyadan ibaretmiş
ve ben seraba su diye kanmışım.
Susuz sahrada yalnız Allah'a dayanmışım.
İçimde bir şiir!
Dilime dolanıyor çakıl taşları
Ne konuşmaya kalır hacet ne de kalkıp yürümeye gayret
Bir çivi gibi çakılı kalmışım
Dedim ya sükuta bürünmüşüm.
Çareyi susmakta bulmuşum.
Oysa susmak anlatırdı en içten hikayeyi,
Sözlerin en derini susmakta hafi değil miydi?
Anlamak için gözlere bir kere olsun nazar etmek kafiydi.
Ama hayat-ı dünyeviye işte
Hiçbir şey kararında değilken her şeyi aniydi
Ölümü, aşkı, muhabbeti, nefreti...
İçimde bir şiir!
Noksan kelimelerden oluşma
Başını tamamlasam sonu olur hüsran
Sonuna dokunsam gözlerim dolar anbean
En iyisi mi kalbe böyle olsun han
Hem bazı şeyler eksikken her zaman olmaz yavan
Çünkü onu tamamlamıştır çoktan tükenen zaman
İçimde bir şiir!
Maziden kalmış anılarla ihata edilmiş
Her dizesi tebessümle tezyin edilmiş
Her kelimesi dostlarla dolmuş
Ve her bir harfi maviliklerden çalınmış
Öyle ki içinde kayboluyorum
Denize dökülen yağmurun katreleri misali sonra
Şiire bulanıyor benliğim ve bir süre sonra bakıyorum ki içimde bir şiir yaşıyorum
Öyle bir şiir ki kafiyeleri yıldızlardan dizilen
Allah için atan bir kalbe uzanan
Ve dillerde hep yankısı olan
İçimde bir şiir
Bak gece vakti semada yıldızlar var parlayan.
Ümitsizliğe yer yok!
Geceyi elbet gündüze değiştirir Sahib-i Kur'an.