Tuğyan, Şarkıcı Güllü’nün kızı. Güllü ne olursa olsun, kim olursa olsun bir anne. O da herkes gibi Tuğyanı doğurdu, büyüttü. Ama kendisi nasıl bir eğitime sahipti, kızını nasıl eğitti ve büyüttü? Kızın durumuna bakılacak olursa onu özgür bir şekilde büyütmüş gibi gözüküyor. Özgür yani istediğini, istediği zaman yapan biri.
O kadar özgür ki, kendisini doğuran ve büyüten annesini öldürmek için plan yapabiliyor. Önce içki içiyorlar. Sonra müzik açıp eğleniyorlar. Bu arada pencereyi açıyor Tuğyan. Gülüp eğlenirken itiyor annesini. Yanında da bir arkadaşı var. O da ona yardımcı oluyor. En azından seyirci kalıyor, engellemeye çalışmıyor. Belli ki bir amaç için işbirliği yapıyorlar. Sonra annesinin sarhoş olduğunu, sevdiği şarkıyı dinleyip dans ederken bir anda düştüğünü iddia ediyor. Emniyete de böyle ifade veriyor.
Elde hiçbir delil olmadığı için Tuğyan serbest kalıyor. Ama mahkeme Tuğyan’ı takibe alıyor. Kamera kayıtlarındaki dip sesleri temizlenince Tuğyanın annesiyle konuşması ve onu ittiğinde “güle güle” demesi ortaya çıkıyor. Tuğyan annesini ittikten sonra sanki kendiliğinden düşmüş gibi anne diye bağırıp aşağıya koşuyor.
Kendisinin cinayeti işleyen kişi olduğu ortaya çıkacağı sırada sırra kadem basmak istiyor, yurt dışına kaçacakken yakalanıp tutuklanıyor. Delil çok açık. O cezasını çekecek. Ama o ceza kimsenin kalbini ferahlatmayacak, yüreğine soğuk su serpmeyecek. Çünkü verilecek ceza belli. Birkaç sene yatıp sonra iyi halden çıkacak. Cinayet işleyenler idam edilmediği sürece, idam yasası çıkarılmadığı sürece de bu cinayetlerin ardı arkası kesilmeyecektir. Zaten artarak da devam ediyor.
Bir evlat, canavar bir hayvandan daha canavar olmasa, annesini niçin pencereden iterek öldürsün?
Çocuklarını özgür yetiştiren anneler-babalar için bu cinayet bir ibret tablosu.
Allah insana bir çok duygu ve kuvvet vermiştir. Öfke, akıl şehvet gibi. Bunlara da bir sınır koymamıştır. Niçin? Sınav yapmak için. İnsan bu dünyada sınavda olduğundan dolayı duygu ve kuvveleri sınırlamayı, ifrat ve tefritten uzaklaştırıp orta mertebeye getirmeyi insanın kendisine bırakmıştır yüce Rabbimiz.
Özgür yetiştirilen, Allah inancından, ahiret inancından mahrum olarak yetiştirilen insanların örneğin öfke kuvvesini ifrattan koruması imkansızdır. Yani Allah’ı bilmeyen, O’nun emirlerini tanımayan, ahirete inanmayan, yaptıkları cinayet ve zulümlerin hesabını vereceğine inanmayan bir kimseyi cinayet işlemekten, zulüm yapmaktan koruyacak hiçbir güç yoktur.
Onun için çocukları sadece maddi olarak büyütmek, onları yedirip içirmek, giydirmek, ceplerine harçlık koymak terbiye değildir. Terbiye onların güzel ahlaklı olmalarını, Allah’a sevgiyle ibadet etmelerini ve Allah için insanlara ve diğer varlıklara şefkatle yaklaşmalarını sağlamaktır. Maddi eğitimi yapıp manevi eğitimi unutmak, Allah’ın insana verdiği şefkati yanlış kullanmaktır.
Kur’an insanın önce Allah’a şükretmesini, ikinci olarak da anne-babasına teşekkür etmesini; bu teşekkürü de onlara öf bile demeyerek, şefkat ve merhamet kanatlarını gererek, iyilik yaparak, onları üzmeyerek, “onlara merhamet et” Allah’ım diye dua ederek gerçekleştirmesini istemektedir.
Allah’a inanan, Ahirete inanan, Kur’an terbiyesini alan bir kimse, değil anne babayı öldürmek, karıncayı bile bilerek öldürmeyi düşünmez. Öldürmek için değil, yaşatmak için uğraşır. Vicdanında oluşan yasakçı sayesinde hiç kimseye zarar vermez.
Bu sebeple ailelerde inanç ve ahlak eğitimi ve terbiyesi çok önemli.
Elbette Türkiye özgür bir ülke. Herkes istediği gibi çocuklarını yetiştirmekte hür. Ama aklı başında olan insan anasını-babasını küçük menfaatler için gözünü kırpmadan öldüren, her türlü kötülüğü çekinmeden yapan çocuklar mı, yoksa başta anasına-babasına olmak üzere insanlara saygı gösteren, şefkatle yaklaşan, öldürmek için değil yaşatmak için çaba gösteren çocuklar mı yetiştirmek istediğini bilir ve ona göre hareket eder.