Muhabbet Medya - Haber Merkezi
37 Yaşındaki İngiliz Ioni Sulvian, her yıl İslam'ı seçen 5 bin kadından biri. Çeşitli ön yargılarla İslam'ın katı ve özgürlüğü kısıtlayan bir din olduğu düşüncesini yine kendi araştırmalarıyla aşmış bir İngiliz. Geldiği noktada "İslam bireysel özgürlüğü kısıtlamıyor, kendini kontrol etmenin yollarını öğretiyor" diyen Sullivan The Guardian international Websitesin müslüman olan (ihtida eden) İngiliz kadınlarla yaptığı röportaja katıldı. Bir yerel yönetimde çalışan Ioni Sullivan, bir Müslümanla evli olduğunu, Lewes’de yaşadığını ve köydeki tek tesettürlü kadının kendisi olduğunu söyleyerek hikayesini şu şekilde anlattı:
Kur’anda anlatılan Allah’ın delillerini gördüm, Müslüman oldum
Orta sınıf, sol eğilimli, ateist bir ailede doğup büyüdüm; babam profesör, annem öğretmendi. 2000 yılında Cambridge'de MPhil'imi (MPhil master ile doktora arasında bir araştırma derecesidir) bitirdiğimde Mısır, Ürdün, Filistin ve İsrail'de çalıştım. O zamanlar, İslam hakkında oldukça basmakalıp bir görüşüm vardı, ancak insanların inançlarından aldıkları güçten etkilendim. Hayatları berbattı ama neredeyse tanıştığım herkes varlıklarına, geride bıraktığım dünyayla tezat oluşturan bir huzur ve istikrarla yaklaşıyor gibiydi.
2001'de, dini arka planı ve pratiği olmayan bir Ürdünlüye aşık oldum ve onunla evlendim. İlk başta barlara ve kulüplere giderek çok batılı bir yaşam tarzı yaşıyorduk ama bu sıralarda Arapça kursuna başladım ve İngilizce bir Kuran nüshası aldım. Kendimi, Allah’ın varlığının kanıtının yaratılışın sonsuz güzelliği ve dengesinde olduğunu açıklayan bir kitap okurken buldum, Allah’ın Dünya'da insan şeklinde yürüdüğüne inanmamı isteyen bir kitap değil; beni kutsaması için bir rahibe ya da dua etmek için kutsal bir yere ihtiyacım yoktu. Sonra katı diye reddettiğim diğer İslami uygulamaları araştırmaya başladım: oruç, zorunlu olan zekat, alçakgönüllülük fikri. Bunları kişisel özgürlüğün kısıtlanması olarak görmeyi bıraktım ve bunların kendi kendini kontrol etmenin yolları olduğunu anladım.
Kalbimde kendimi bir Müslüman olarak görmeye başladım, ama bunun için bağırmaya gerek duymadım; bir yanım ailem ve arkadaşlarımla çatışmaktan kaçınmaya çalışıyordu. Sonunda, beni daha geniş bir topluma "çıkaran" başörtüsü oldu: Takmazsam kendime karşı dürüst olmadığımı hissetmeye başladım. Biraz sürtüşmeye ve mizaha da neden oldu: İnsanlar alçak sesle kanser olup olmadığımı sormaya devam etti. Ama sahip olduğum herhangi bir anlamlı ilişkide bu bakış açılarının ne kadar az önemli olduğuna hoş bir şekilde şaşırdım.”